Hieronder vind je gedichtjes, verhaaltjes en spreuken die je kunt gebruiken voor het geboorterouwkaartje of voor de uitvaart. Wij kunnen je ook verder helpen met het vormgeven van het afscheid en de uitvaart van je baby.
‘Hoop’ is dat ding
dat veren heeft en
neerstrijkt op de ziel, en
z’n liedjes zonder woorden
zingt en nooit stopt,
helemaal nooit.
© Emily Dickinson
Zo mooi, alsof je bijna niet bestaat
en enkel door er toch te zijn verraad
je je aanwezigheid voorzichtig
en ben je waar je zichtbaar bent doorzichtig
© Ruben van Gogh
A star falls from the sky and into your hands.
Then it seeps through your veins
and swims inside your blood
and becomes every part of you.
And then you have to put it back into the sky.
And it’s the most painful thing you’ll ever have to do
and that you’ve ever done.
But what’s yours is yours.
Whether it’s up in the sky of here in your hands.
© C. Joybell C.
Mijn meisje, mijn geschenk
Wanneer ik aan jou denk,
zeg ik heel zacht jouw naam
Ik roep nog steeds om jou
Daar ik erop vertrouw
dat jij me nog kunt horen
Al wist misschien de tijd
jouw beeltenis langzaam uit
Toch zit je nog altijd
heel dicht onder mijn huid
Haast niemand die jou kent
Maar ik weet wie je bent
Toen was je teer en klein
Maar hoe zou je nu zijn
Daar denk ik dikwijls aan
Een tiener in de dop,
te groot al voor een pop
En zou je op mij lijken?
Mijn wang tegen jouw wang
Een kusje voor de pijn
En nooit meer, nooit meer bang
Zo had het moeten zijn
Het lot haalde ons in
En ik zoek naar de zin
Maar wie leeft in je hart
Mag nog blijven, even blijven
Want aan de hemel staat jouw ster
Zij is zichtbaar
Al staat ze dan ver
Mijn meisje, mijn geschenk
Waar ik heel vaak aan denk
Is, waar je nu zult zijn
En hou je onderwijl
Een oogje in het zeil
En voel je onze heimwee?
Of zit je lekker warm
daar hoog op een balkon
Of zit je arm in arm
met opa in de zon?
Daar hou ik mij aan vast
Wij leven op de tast
Ze zeggen dat het slijt
En dat het met de tijd
heus wel wat minder wordt
Maar slijten doet het niet
Het is meer dat het verdriet
en deze pijn gaan wennen
Volkomen onverwacht
Soms komt het door een geur
of midden in de nacht, dan opent zich die deur
Dan biggelt er een traan
die laat ik dan maar gaan…
Maar wie leeft in je hart
Mag nog blijven, even blijven
Want aan de hemel staat jouw ster
Zij is zichtbaar
Al staat ze dan ver
Als een klein wit wolkje
Gedreven door de wind
Kwam je even bij ons
Even was je ons kind
Ik kijk naar omhoog
En zie als in een vlucht
Een klein wit wolkje gaan
Langs de heldere blauwe lucht
Alles waar je echt van houdt
Zal je warmte blijven geven
Ook al is het niet gebleven
Of geworden wat je wou
Het blijft altijd deel van jou
En een stukje van je leven
© Robert Long
Een vrouw die haar man begraaft wordt weduwe genoemd,
Een man die zonder zijn vrouw achterblijft, weduwnaar.
Een kind zonder ouders is wees.
Maar hoe heten de vader en moeder van een gestorven kind.
© P.F. Thomése- Schaduwkind
Geloven is de energie
Waarmee je blijft denken
Dat het noodlot
Niet het laatste woord heeft
“Afscheid is de geboorte van de herinnering”
Te vroeg is hij gekomen
Te snel moest hij weer gaan
Hij blijft in jullie dromen
En in jullie hart bestaan
Je was nog maar zo klein
Het had anders moeten zijn
Zo lief bij mama geschuild
Die er met papa nu om huilt
Ik hoop dat je rust en vrede vindt
Dag mannetje, klein lief kind
Een hemelsblauwe vlinder
Vliegt hoog in de lucht
Hoger en hoger….
Het lijkt of de vlinder verdwenen is
Omdat het blauw van de vlinder
Hetzelfde is als de lucht
Soms is het moeilijk te geloven
In wat niet zichtbaar is
We denken dat de vlinder er niet meer is
Maar ze vliegt nog steeds,
Alleen buiten ons gezichtsveld
Hoger en hoger….
Voor nu, voor altijd.
Je kwam als een vlinder
Even op mijn schouder
Ik mocht jouw schoonheid bewonderen
En genieten van je kleurenpracht
Zo ineens steeg je op
Als nam de wind jou mee naar ongekende hoogtes.
Het is bijna ondraaglijk
Wanneer zoveel verwachting
Zo plotseling omslaat
In zoveel verdriet
Je bent er geweest
en zal altijd wel ergens zijn
al zal de pijn minder worden
en zwijgen anderen over jou
Ik zal je altijd meedragen
waarheen ik ook ga
ik zal je bestaan nooit ontkennen
maar het kost moeite eraan te wennen
dat je nooit echt zult zijn
Als een rups in een cocon
ls een vlinder gevlogen
In onze ziel geraakt
Voor altijd…….
Je bleeft niet
En toch blijf je
En leef je
Voor altijd in mijn hart
een bloem nog in de knop gebroken
een nog onbeschreven blad
een lief klein jongetje dat in de leven
geen kans heeft gehad
hier valt niets te begrijpen
geen antwoord op het waarom
een kindje dat zo welkom was
en toch niet blijven kon
ons leven gaat weer verder
met in het hart de stille pijn
omdat jouw leven hier op aarde
niet heeft mogen zijn
maar één dag om te leven
één dag om te sterven
jouw leven in één dag
een heel leven lang
Verwarring
verwarring rondom mij
verwarring binnenin mij
verwarring door mij?
al die woorden
ze bereiken me niet meer helemaal,
maar half
de pijn, niet letterlijk
niet echt voelbaar
wel aanwezig
daar waar vreugde hoort,
hoorde te zitten
dag na dag
een raadsel
wat zal het overwinnen?
wie zal me zover krijgen?
hoe zal ik overleven?
dit
de verwarring
tussen twee uiterste
maar toch
zo een verbonden
gevoelens
pijn, vreugde
samen maar alleen
hier maar ver weg
eeuwig
Het verdwijnen van mijn dromen
mijn vergezichten komen dichterbij
brokken die ik levend had begraven
ze kleuren nieuw in oude pijn
die lasten wil ik nu gaan dragen
emoties wisselden te snel voor mij
ik kon ze niet vertragen
mijn visie was te smal niet vrij
ik kon aan niemand antwoord vragen
schimmen die mijn warmte stalen ogen die mij haatten
een witte vlakte liet mij staan door iedereen verlaten
open bloot alleen de zon om in te huilen
geen warme hand geen knusse hoek om in te schuilen
ik breek gezichten met de hand
emoties laat ik komen ik reken af
met mijn verstand die moeite zal me niet belonen
het doet zo zeer het verdwijnen van mijn dromen
Wil Melker
12/04/2010
www.wilmelkerrafels.deds.nl
De liefde voor al het leven
De liefde het leven te laten
En dan weer heel even
Relativeren…afzien van resultaten
In onze harten je naam gegrift
Zullen je bestaan nooit ontkennen
Herinneren je geboorte als gift
Aan jouw afscheid wellicht nooit wennen
Papa en mama, opa’s en oma’s,
Ieder die je lief heeft, zit hier
En jij, omsloten door onze liefde, ligt daar
Eigenlijk heel eenzaam en alleen… ik krijg het
moeilijk op papier
Wij moeten door… maar jij bent klaar
Het was een fijne tijd
zeven maanden heb ik genoten
van jouw wonen in mijn buik
Nog even, dan zou je komen
Toen werd het plotseling stil
doodstil
geruisloos ben je gekomen
geruisloos weggegleden
mijn armen en mijn hart zijn leeg
zo leeg
Geef me je hand en houd me vast
want het is nu zo donker om me heen.
Ik voel me soms zo mateloos alleen
het leven draag ik als een last.
Wees stil, want woorden gaan verloren
in een orkaan die mij nu overspoelt.
Ik weet dat je het goed bedoelt
maar soms kan ik die woorden niet meer horen
Geef me je schouder om op uit te huilen
en luister naar mijn eindeloos verhaal.
Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal
geef me je armen om in weg te schuilen.
Wanneer je mij met warmte blijft omringen
dan zal de wereld niet zo koud meer zijn
en zal ik – ondanks alle pijn –
toch op een dag weer vogels horen zingen.
Wanneer alles diep van binnen pijn doet
En je alleen, tegenover je eigen beeld,
Ziet dat het vervormd is door ontbrekende spiegels
Wanneer de dingen voor je schaduw wijken
Wanneer je woord dat van een ander lijkt
En je hartslag uit je lichaam vlucht
Wanneer je handen ver van je weg zijn
En je de afdruk van je voeten niet herkent
Wanneer je het gezicht dat nadert bent vergeten
Wanneer je niets meer waarneemt dan dode buitenkant
Ga dan
Als de zalm
Tegen de stroom in
Met alle razernij van je woede
Wanhoop niet
Het water zal de stenen breken
© Michelle Najlis
Als je mij nog iets wilt geven
dan zou ik vragen:
sterf niet met mij,
omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn
maar wanhoop niet,
verdrink niet in te groot verdriet.
Als je mij nog iets wilt schenken
dan zou ik willen
blijf toekomst zien,
blijf hoopvol denken
zodat je uitgroeit
en voluit leeft
het leven alle kansen geeft.
Bevroren verdriet
Voor duizend dingen zijn geen woorden
de horizon verdwenen in het niet.
De tijd gaat ongemerkt verloren, ik ben gevangen in bevroren verdriet.
Verdriet is tijdloos, zonder maat.
De dagen van niets tot niets.
De klok die al zo lang stilstaat,
wil verder, maar kan het niet.
De mensen om mij heen gaan door.
De tijd heelt alle wonden!
Niemand begrijpt wat ik verloor,
toen we verslagen bij jou stonden.
Mama
Mama is het woord.
Waar alles mee begint.
Mama is het woord.
Dat hoort bij ieder kind.
Een woord om zacht te zeggen.
Niet om luid te schreeuwen.
Het hoeft niets uit te leggen.
En gaat door alle eeuwen.
Mama is het woord.
Waar de mensheid mee begint.
Mama is een ander woord.
Voor liefste.
© Toon Hermans
Ik zoek een woord
Een heel nieuwe woord
Een woord dat niemand kent
Ik zoek een woord
Dat zeggen wil
Dat jij de liefste bent
© Hans en Monique Hagen
Wanneer je verdrietig bent
Kijk dan in je hart
En je zult zien dat je huilt
Om wat je vreugde schonk
© Kahlil Gibran
Uit: De kleine prins:
De kleine prins zegt tegen de vos, tegen jullie:
Vannacht is het een jaar geleden. Dan staat mijn ster precies boven de plek waar ik verleden jaar op de aarde gevallen ben.
Ik ga nu terug naar mijn ster.
Jullie moeten naar de sterren kijken. Mijn ster is te klein om je te wijzen waar ze precies is. Dat is beter zo. Voor jullie is mijn ster dan één van de vele sterren die jullie zien. Jullie zullen het prettig vinden naar al die sterren te kijken… Alle sterren zullen jullie vrienden zijn…
Voor mensen hebben de sterren een verschillende betekenis. Voor sommige mensen die ver reizen dienen de sterren als gids. Voor anderen zijn het alleen maar lichtjes. Weer anderen, de geleerden, willen de sterren onderzoeken. Maar al die sterren zwijgen.
Jullie zullen sterren hebben zoals niemand anders heeft …
Wat bedoel je toch, kleine prins?
En de kleine prins antwoordt: Als jullie ’s nachts naar de hemel kijken zal het zijn alsof alle sterren lachen – omdat ik op een ster woon en omdat ik lach!
En als jullie eenmaal getroost zijn, dan zullen jullie heel blij zijn dat je me gekend hebt. Jullie zullen altijd mijn vriend zijn en jullie zullen met me mee willen lachen. En dan zullen jullie van tijd tot tijd voor je plezier het raam open doen … En jullie vrienden zullen heel verbaasd zijn je te zien lachen, als je naar de hemel kijkt. Dan zeg je tegen hen: “ja, om de sterren moet ik altijd lachen”. En ze zullen denken dat je gek bent. Maar jullie weten wel beter.
Weet je, ook al ga ik weg, ik blijf toch bij jullie …
Waar ik naar toe ga is ver weg. Ik kan dit lichaam niet meenemen. Het is veel te zwaar.
En weet je: met jullie ogen zullen jullie mij niet meer zien. Maar als jullie naar de sterren kijken met de ogen van je hart, kunnen jullie mij voor altijd zien.
Uit: Raad eens hoeveel ik van je hou:
Het verhaaltje gaat over Hazeltje en Grote Haas die heel erg veel van elkaar houden. Maar hoeveel precies – dat is niet makkelijk te meten! Hazeltje moet gaan slapen, maar wil nog niet slapen. Hij wil zijn vader Grote Haas vertellen hoeveel hij van hem houdt. Hazeltje zegt ‘ik moet je iets vertellen. Raad eens hoeveel ik van je hou?’’Zoveel!’Hazeltje rekt zijn armen uit zo ver hij maar kan. Grote Haas strekt ook zijn armen: En zoveel hou ik van jou!’ Gossi dat is een heleboel, denk Hazeltje. Hazeltje wil iets bedenken dat Grote Haas niet kan nadoen. Hij zegt ‘ik hou van jou helemaal tot aan de maan’. Dat is ver’, zegt Grote Haas. ‘Dat is heel, heel erg ver.’Grote Haas legt Hazeltje in zijn bedje met varens. Hij geeft hem een nachtzoen. ‘Slaap lekker,’zegt hij. En terwijl Grote Haas dicht naast Hazeltje gaat liggen fluistert hij: ‘Ik hou van jou helemaal tot aan de maan – EN TERUG.’
Zweven
Soms als ik in bed lig, met mijn ogen dicht
Voel ik mij gaan zweven, ‘k ben zo licht
Licht als een veertje, blaadje van een boom
Zweef ik zacht mijn raam uit, net een droom
Zweven door de wolken, wiegen op de wind
Helemaal alleen, het enig kind
‘k Vind het wel prettig, zweven door de nacht
Mama kom eens kijken, ‘k slaap al zacht.
Als ik je kon dragen
Over de diepe grachten
van je twijfels en je angsten heen
Dan droeg ik je
Uren en dagen lang
Als ik de woorden kende
Om antwoord te geven op je duizend vragen
Over leven, over dood, over jezelf
Over liefhebben en gelukkig worden
Dan praatte ik met je
Uren en dagen lang
Als ik genezen kon wat omgaat in je hart
Aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet
Dan bleef ik naast je staan
Uren en dagen lang
Maar ik ben niet groter
Niet sterker dan jij
En ik weet niet alles
En ik kan niet zoveel
Ik ben maar een mens op je weg
Al uren en dagen lang
En ik kan alleen maar hopen
Dat je dit weet:
Je hoeft nooit alleen te vechten
Of te huilen
Als je een vriend(in) hebt
Voor uren en dagen lang
An angel in the book of life
Wrote down an infant’s birth
And mentioned as he closed the book
Too beautiful for earth
Het mysterie der dingen, waar is dat?
Waar is het, dat het zich niet laat zien
Althans om te tonen dat het mysterie is?
Wat weet de rivier hiervan en de boom?
En ik, die niet meer ben dan zij, wat weet ik ervan?
Telkens als ik naar de dingen kijk en denk aan wat de
Mensen ervan denken
Lach ik zoals een koele bergbeek klatert over stenen.
Want de enige verborgen zin der dingen
Is dat ze geen enkele verborgen zin hebben.
Het is vreemder dan alles wat vreemd is,
Vreemder dan de dromen van alle dichters
En de gedachten van alle filosofen,
Dat de dingen werkelijk zijn wat ze lijken te zijn
En dat er niets te begrijpen valt.
Ja, dat hebben mijn zintuigen helemaal alleen
geleerd:
De dingen hebben geen betekenis: ze bestaan.
De dingen zijn de enige verborgen zin der dingen.
© Fernando Pessoa
