Medewerkers
Hieronder kun je lezen over de achtergrond van onze medewerkers, wat hun drijfveren zijn en waarom zij bij ima afscheidszorg werken.
Voor het tien-jarig bestaan van ima afscheidszorg in april 2024 is deze video gemaakt waarin alle teamleden vertellen over:
🪶de kracht van ima
🪶waar ze energie van krijgen
🪶of er ook gelachen kan worden
🪶en hoe ima gegroeid is in de afgelopen tien jaar.
Ook krijgen ze vier verrassende dilemma’s voorgelegd.
In ons hart zitten 900 mooie baby’s die we nooit zullen vergeten 🩵🩷.
Ruth van den IJssel (1972)
Ik ben getrouwd met Paul en we wonen in Diemen. In 2002 kregen we een dochter, Mente en in 2004 een zoon, Mink. In 2010 werd ik ongepland zwanger van ons derde kind. Een cadeautje. Wat zou het leuk worden dat onze oudsten deze zwangerschap en babytijd van hun broertje zo bewust zouden meemaken. Na 32 weken ging het echter mis, ik voelde de hele dag geen leven en aan het einde van de dag werd mijn angst werkelijkheid. Onze baby leefde niet meer. Op kerstavond zette ik onze zoon Roman op de wereld en naast intens verdriet voelde ik ook een enorme trots en liefde voor hem. De weken en maanden die volgden waren zwaar en zwart en ik dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Het verdriet was eenzaam omdat mensen het nou eenmaal lastig te vinden om te begrijpen dat je iemand mist die je nog niet kent. Maar ik voelde ook dat dit niet het einde mocht zijn van mijn geluk. Dat was ik verplicht aan mijn man en mijn kinderen, aan het leven en in ’t bijzonder aan dat volmaakte, stille mannetje.
Binnen een jaar werd ons vierde kind geboren, onze mooie dochter Maan. Toen Maan ruim twee jaar was, wilde ik iets gaan betekenen voor andere ouders die een baby verloren. Ik volgde mijn hart en heb ima afscheidszorg opgericht.In dit filmpje kun je zien hoe we het welkom en afscheid van Roman hebben vormgegeven.
Ruth is eigenaar van ima afscheidszorg.
Francien Bisschop (1970)
Ik ben getrouwd en woon in Utrecht samen met Nico en drie zoons en een dochter, Joep (1999), Pepijn (2002), Tim (2004) en Noa (2012). In 2001 en 2010 kreeg ik na 12 weken zwangerschap een miskraam. Ik heb op jonge leeftijd mijn ouders verloren en heb een actieve rol gehad in het vormgeven van het afscheid en de uitvaart. Ik vind het steeds weer bijzonder om niet alleen te focussen op het afscheid maar juist op het welkom heten en aandacht te geven aan de baby. En de korte tijd die ouders hebben met hun zoon of dochter, zo mooi mogelijk te laten zijn. Vol liefde en trots. Voor hen de meest waardevolle herinnering voor later.
Francien is eigenaar van ima afscheidszorg.
Nina Schipper (1978)
In 2016 raakte ik via IVF zwanger van ons eerste kindje, en dit keer was er een hartslag! We waren zo blij en de eerste 19 weken verliepen vlekkeloos. Helaas liep het anders. Na 20 weken bleek dat ons kindje een ‘niet met het leven verenigbare’ aandoening te hebben. Madelief is geboren bij een termijn van 25 weken zwangerschap. We moesten opeens zoeken naar uitvaart- en afscheid mogelijkheden in plaats van naar kinderwagens. Dat was zo’n heftige overgang.
In deze periode kwamen er veel bijzondere mensen op ons pad. Zo ook Ruth van ima afscheidszorg, met wie we samen een prachtig liefdevol afscheid organiseerden voor Madelief.
Ik ben zo dankbaar dat ik, dat wat Madelief mij gaf, nu mag inzetten en doorgeven aan ouders die zich net zo geschokt en verslagen voelen als ik destijds. Ik voel me elke keer vereerd dat ik aanwezig mag zijn bij deze kwetsbare, intieme momenten en dat ik getuige mag zijn van het grootste verdriet en de grootste liefde op hetzelfde moment.
Het feit dat we zo veel tijd, aandacht en liefde hebben besteed aan haar welkom heten, maakte ons echt (trotse) ouders. Volgens mij heeft dit enorm geholpen bij mijn herstel. Hierdoor kan ik inmiddels weer veel plezier en geluk uit het leven halen .Bekijk hier het filmpje van het welkom en afscheid van Madelief.
Jo-lan van Leeuwen (1970)
Ik deel mijn leven met mijn vriend Humphrey en ik woon in Culemborg. Ik heb zelf geen kindje verloren maar in mijn leven is daar altijd toch mijn oudere broer Sven die rond de 24 weken in de buik van mijn moeder is overleden. Ik draag zijn energie en de ervaring van het onverwerkte verdriet van mijn beide ouders dicht bij me. Mijn ouders hebben hem nooit mogen zien en nooit kunnen verwelkomen in hun gezin, hij heeft op dat moment niet eens zijn naam mogen ontvangen, hij heeft nooit een wezenlijke plek gehad op deze wereld; mijn ouders hebben in die tijd nooit kunnen rouwen om zijn verlies.
Als zusje van Sven heeft het mij bijna 50 jaar gekost om hem een plek te kunnen geven in mijn leven en binnen ons gezin. Maar nog vaak voel ik de lege plek die hij heeft achtergelaten. Vanuit die ervaring weet ik hoe belangrijk het is om goed afscheid te kunnen nemen op de manier zoals een ouder dat graag wil in de tijd en de ruimte die ouders daarvoor nodig hebben.
Silvia Stalvord (1980)
Samen met Bram en onze dochter Tatum (2010) woon ik in Oudewater, midden in het Groene Hart.
In 2015 mocht ik voor de 2e keer zwanger worden. Onze dochter Lauren werd plotseling geboren na een zwangerschap van 30 weken. Er werd direct geconstateerd dat zij niet zelfstandig kon ademen. Een lange operatie heeft helaas niet geholpen. Het ging steeds slechter met haar en na 5 dagen is Lauren in onze armen overleden. Een gevoel van enorme liefde en trots voor onze harde vechter, maar ook zo ontzettend veel verdriet door dit allergrootste verlies. Heel graag hadden wij de lieve mensen van ima in die tijd om ons heen gehad. Hoe fijn is dat stukje erkenning en herkenning van dit grote leed. En omdat de liefde voor altijd blijft bestaan, maar ook het verdriet en gemis niet ophoudt na de uitvaart biedt ima ook ondersteuning voor de tijd daarna, bijvoorbeeld op de herinneringsdagen waar ouders bij elkaar komen en de liefde voor onze kinderen centraal staat. Dat is ook heel sterk mijn eigen behoefte na het verlies van Lauren geweest.
Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik mijn steentje kan bijdragen en van betekenis kan zijn voor andere ouders die hetzelfde meemaken. Lauren heeft mij die kracht gegeven om bij elk gezin weer een mooi afscheid te creëren, maar vooral ook om jullie prachtige baby welkom te heten.
Evelien Holstege (1965)
Ik ben getrouwd met Gart en ik ben moeder van drie zonen Christiaan (1987), Matthias (1990) en Ruben (1995). Ik woon in Nunspeet. Inmiddels is er flinke uitbreiding in de familie met schoondochters, twee kleinzonen en twee kleindochters. Zelf heb ik geen kindje verloren. Maar tijdens mijn werk als kraamverzorgster heb ik meerdere keren stil geboren baby’s mogen verzorgen en hun ouders mogen begeleiden in de week die volgt. Een heel waardevolle tijd met hun kindje. Ik vind het zo bijzonder dat je deel uit mag maken bij het welkom heten van de baby en ook zo bezig bent met het afscheid nemen, Het verzamelen van tastbare herinneringen. Ik hoop tijdens mijn werk voor Ima, dat ik mensen in dit immense verdriet kan ondersteunen, hen de mogelijkheden voor te leggen en ze zelf de keuzes te laten maken waar ze met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Dat ze een afscheid voor hun dierbaarste bezit hebben waarbij alles gebeurt zoals zij dat graag willen. En daarin wil ik ze met liefde en raad en daad bijstaan.
Magdeleen Matter (1967)
Toen ik in 1998 begon te werken als vroedvrouw, wist ik het al: Ooit, als de verloskunde voor mij ophield, zou ik verder gaan aan de andere kant van de cirkel. De overgang van geboorte naar dood is in mijn ogen een heel logische. Mensen maken bij beide een belangrijke periode door. Een tijd die ze niet kunnen overdoen en die dus goed moet verlopen.
Zelf weet ik een beetje wat rouw is: ik verloor de droom van een groter gezin. Rond de geboorte van onze zoon Abel (2005), maakte ik twee miskramen mee en heb ik zelf gekozen een zwangerschap af te laten breken.
In 2016 overleed mijn vader, en zijn afscheid gaf mij het laatste zetje om naar uitvaartopleiding Meander in Zwolle te gaan. Hun visie paste goed bij mijn werkwijze: kleinschalig, ondersteunend en flexibel. Met nog een been in de verloskunde merk ik dat de zorg voor ouders die een kind verliezen mij op het lijf geschreven is.
Met man en kind woon ik in Ezinge, tussen stad en Wad, op het Groningse platteland.